In zijn nieuwe boek Waarheidsliefde en biefstuk, een bundeling van meer dan 70 essays, onderzoekt de Nederlandse auteur Arnon Grunberg de vraag waarom bepaalde teksten de lezer fascineren, emotioneren, inspireren en in sommige gevallen zelfs achtervolgen. Een uitstekende aanleiding voor een gesprek over zijn schrijverschap.

Lezen is een manier van leven. Schrijven is dat ook. Voor Arnon Grunberg komt het neer op een wereldbeeld dat zich laat vatten als waarheidsliefde. Met zijn werk wil Grunberg de lezers een troostrijk perspectief bieden: neem de wereld en hoe die zich tijdelijk aan je aanbiedt voor lief. Zo kun je er met meer inzicht op reageren en samenleven met anderen op een manier die opbouwt en niet afbreekt. Een voorwaarde: je eigen denken kritisch in vraag stellen en op een empathische manier omgaan met anderen.

Altruïsme of egoïsme? Schrijft u voor de lezer of toch vooral voor uzelf? 

Arnon Grunberg: Erkenning relativeren is natuurlijk gemakkelijk wanneer je ze eenmaal hebt, maar ik kan wel zeggen dat ik schrijf voor de lezer. Als romanschrijver ontwikkel je een bepaald wereldbeeld en je hoopt de lezer ertoe te verleiden om door jouw ogen te kijken, zodat iets in hem verandert en zijn wereldbeeld opschuift naar het jouwe. Een voorwaarde daarvoor is dat de lezer kan vergeten dat hij verleid wordt. Hij moet zich in de tekst kunnen verliezen. Ik vind het een tekortkoming als de academisch geschoolde lezer zich niet door een roman kan laten meeslepen.     

Lees het volledige interview op Knack.be