Zoals schrijver Arnon Grunberg ook even kelner en acteur is geweest, zo legde hij zich ook een tijdje toe op het dichten. Niet heel lang, zoals hij memoreert in een van de stukken in Waarheidsliefde en biefstuk, maar blijkbaar toch met zoveel talent en toewijding dat een paar van zijn gedichten het schopten tot de ‘Dikke Komrij’, de canonieke poëziebloemlezing die Gerrit Komrij samenstelde en waarvan in 2004 een laatste editie verscheen. Een van die gedichten is getiteld ‘Al die mensen’ en behandelt zo’n typisch Grunbergiaans pijnpunt: groeien, groei doormaken, groei door menen te maken en dan bedrogen uitkomen, uitmondend in een gezicht waar je de deceptie met een soeplepel van af zou kunnen scheppen.

‘Al die mensen die zeggen: Je moet ophouden met die onzin, eindelijk ouder worden.
Zie je die gezichten.
Dat zijn nou de gezichten van mensen die ouder zijn geworden.
Opgehouden met die onzin.’

(Een gedicht dat overigens subtiel lijkt te knipogen naar de ‘godvergeten en vervaarlijke aanblik’ in Elsschots ‘Het huwelijk’, maar dat terzijde.)

Lees de volledige recensie op NRC.nl.